Het grote niet weten, het heldere weten.
Zoals ik al vaker heb gezegd, gaat de reis van persoonlijke ontwikkeling en groei gewoon door. Gelukkig maar, al is het niet altijd even fijn. Het laatste jaar voelde voor mij steeds meer als een vacuüm, waarin ik te hard rende en ik voelde dat ik mijn veerkracht begon te verliezen. Tegelijkertijd hoorde ik mijn lijf roepen om zorg, aandacht en vooral rust om weer in mijn midden te kunnen terugkeren en te kunnen Zijn. Gevoelsmatig begon het ‘harde’ roepen na mijn midwinter ritueel, maar als ik eerlijk ben was het al langer aanwezig en kwam het vanaf dat moment alleen meer in mijn bewustzijn. Ik besloot er over te schrijven, ook omdat mijn verhaal allesbehalve uniek is. Regelmatig hoor ik van anderen woorden van dezelfde strekking uitspreken inclusief de bijbehorende frustratie. Tijd dus om dit verhaal eens nader te belichten en in een groter perspectief te plaatsen.
Trouwe bondgenoot
Op mijn verjaardag, toen ik de tijd nam om mijn eigen ritueel te doen, sprak ik mijn verlangen uit en beloofde ik mezelf (zonder heel duidelijk de consequenties te overzien) te stoppen met rennen en haasten. Mijn lijf voelde zich direct aangesproken om als trouwe bondgenoot in deze queeste te dienen en bracht me diezelfde avond nog in contact met mijn oude vriend ‘uitzuivering’ om me af te remmen en - toen dat niet afdoende werkte - een stressfractuur. Wanneer ik zeg ‘dat ik de consequenties niet duidelijk overzag’ bedoel ik; dat we soms wel ergens naar verlangen, maar ons niet helemaal bewust zijn van de winst die het gedrag, wat we niet meer willen, ons brengt. Dat was bij mij ook het geval.
De boodschap werkelijk ontvangen
De boodschap die mijn lijf me met de klachten gaf, was eigenlijk meteen heel duidelijk voelbaar voor me en ook niet vreemd na de afgelopen 2 jaar; ‘neem rust, tijd en aandacht om goed voor jezelf te zorgen en op te laden’. Om er daadwerkelijk gehoor aan te geven was een ander paar mouwen. Ik zag tot mijn verbijstering hoe ik de legitimatie van ‘corona en de maatregelen’ nodig had om mijn klanten af te bellen en ‘nee’ te kunnen zeggen. En dat ik, toen de ruimte er was om me over te geven aan de rust en aan wat daarin gezien wilde worden, vertrok. Ik vluchtte in de wereld van Netflix, keek een aantal series uit en merkte hoe mijn vlam met iedere aflevering verder doofde en stiller werd.
Ik zag wat ik deed, ik zag ook wat ik nodig had en dat ik beter voor mezelf moest zorgen en… ik deed het niet. Ik zat volledig in mijn vacuüm vast. Tot ik voor mezelf begon te erkennen wat er aan de hand was, wat ik aan het doen was en dit ook deelde met mensen in mijn omgeving.
Geen uniek verhaal
De reden om mijn verhaal te delen, is dat mijn verhaal alles behalve uniek is, sterker nog, ik hoor het mijn klanten regelmatig zeggen, inclusief de bijbehorende frustratie. Het is de fase dat je bewust onbekwaam in iets bent. Er is een verlangen, een inzicht of bewustzijn zelfs om te groeien, iets te veranderen en er is tegelijkertijd een andere kracht die je terugtrekt. Die zegt: ‘nee hoor gaan we niet doen, veel te spannend, veel te gevaarlijk, veel te…’.
Het is een kracht, die net als bij iedere verandering (of het nu om mensen of systemen gaat) in eerste instantie in verzet komt, omdat het haarfijn aanvoelt dat zijn bestaansrecht op het spel staat. Dat is ook waarom je in een transformatieproces opeens weer geconfronteerd kunt worden met oude patronen en fysieke reacties, waarvan je dacht dat je ze allang achter je gelaten had.
Erkennen als eerste stap
Voor jezelf en ook naar anderen toe erkennen wat je jezelf ziet doen en wat er in je omgaat, geeft ruimte. En die ruimte is nodig om uiteindelijk een andere beweging te kunnen maken als de tijd daar is. Ik ben er dan ook voorstander van om niet te hard te zijn voor jezelf, want hoe harder je jezelf gaat slaan, des te sterker de overlevingsmechanismen doorgaans in actie komen. Dus heb ik net zolang Netflix gekeken tot ik in de diepte kon voelen ‘nu is het klaar’. Niet dat ik nu niks meer kijk, maar ik voel dat ik weer aan het stuur zit en de keuze maak om wel of niet te kijken. Het is net als in de opstellingen. Daar waar de weerstand of het overlevingsmechanisme een plek krijgt en gezien wordt, ontstaat ruimte om te onderzoeken wat daaronder eigenlijk leeft en gezien wil worden.
Waar ik nu sta?
Ik kan een langzame beweging ervaren naar wat er onder de overlevingsmechanismen, van zowel het rennen als het apathisch tv kijken, zit. Het heeft gediend en heeft een functie voor mij. Ik ben me steeds bewuster van de momenten dat ik te gehaast was, een situatie vanuit ‘een sensationale seeker’ opzoek of juist in apathie verval. Dat wat beide patronen afdekken komt beetje bij beetje in het zicht. Het gaat onder andere over echt ‘ja’ zeggen tegen het leven en aanwezig zijn, zonder de oude schizoïde beweging van wegtrekken, waar ik afgelopen maanden in getriggerd raakte. The journey continues… en ergens voel ik gedurende het hele proces ook dat er iets wil ontluiken, een nieuwe deur die open wil. Ik kan de sprankeltjes al bijna aanraken…
Het grote niet weten
Het is als een cocon realiseerde ik me laatst. De cocon als symbool voor het grote niet weten en de transformerende kracht van binnenuit, die de nieuwe vorm uiteindelijk zichtbaar maakt. Wanneer een rups in de cocon gaat, begint het transformatieproces. Geen rups meer, maar ook nog geen vlinder en waarschijnlijk zelfs geen besef van wat er aan de andere kant van de cocon zal zijn.
Dit uithouden van het ‘niet-weten’, die ongewisheid van wat komen gaat en de onzekerheid die dat met zich meebrengt, is wat mij betreft een van de grootste uitdagingen van het leven. En ik weet ook uit eerdere ervaringen dat er een moment komt, dat het weten heel helder indaalt en de beweging daadwerkelijk gemaakt kan worden en als vanzelf gemaakt wordt, ook al is het resultaat op dat moment nog steeds in het ongewisse…
Het heldere weten
Dat heldere weten wat er op een gegeven moment gewoon is, is iets waar ik me in deze tijd aan vasthoudt. Want de uitdaging van de ongewisheid is er één waar we allemaal de afgelopen jaren in coronatijd en ook nu met de oorlog in de Ukraine veelvuldig mee geconfronteerd worden. En dat is naast de ‘gewone’ ongewisheid die iedereen in meer of mindere mate in zijn/haar persoonlijke leven ervaart. Met het besef dat al die gebeurtenissen en de ongewisheid ervan bij eenieder persoonlijk op eigen wijze en in eigen stukken raakt, betekent ook dat dit voor een groot deel bepaalt hoe eenieder op de situaties reageert.
Dan komen weer, zoals vaker de afgelopen tijd, de woorden bij me langs, die ik begin dit jaar schreef. En omdat dit is wat we allemaal, los van het grotere plaatje, iedere dag en in iedere situatie kunnen proberen te leven, deel ik ze graag nogmaals via deze weg. Laten we bijdragen aan de vrede. Eerst in onszelf, want daar begint het en van daaruit in de relaties met de mensen die ons dierbaar zijn en met hen die kortstondig ons pad kruisen en laat het zo verder en verder door bewegen…Vanuit liefde. Ik wens je verbondenheid met wie jij in essentie bent en met de mensen en de wereld om je heen. Dat liefde en compassie je richtingaanwijzers mogen zijn.
Zachte groet,
Nancy Stammeleer
