Je lichaam spreekt!
Mijn lichaam verteld mij een verhaal. De afgelopen 5 jaar zijn zowel privé als zakelijk tamelijk pittig geweest. De pijn die ik al gedurende 2 jaar in mijn schouders voelde, kon ik niet zomaar negeren? Ik begreep heel goed waar die pijn vandaan kwam. Dit waren de naweeën, van mijn buikoperatie een paar jaar terug . Met de juiste behandeling zou dat helemaal op te lossen zijn. De diagnose van de behandelende arts was minder rooskleurig. “Je hebt een serieuze frozen shoulder en veel verkleefd bindweefsel. Je bent ver over je grenzen heen gegaan. Ver en gedurende lange tijd. Je bent een krachtig mens, maar er is een grens. Het was alsof ik tegen de grond gedrukt werd. Ik kon er geen enkel woord tegen in brengen. Zij had gelijk.
Geen ontsnappen aan
Mijn lichaam gaf mij geen enkele ontsnappingsroute. Toen ik niet meer kon slapen van de pijn, was zelfs een injectie in mijn linkse schouder geen optie. De pijn aan die kant zou binnen een dag weg zijn! Ik geloof niet in een verdoving. Dat gaf aan dat ik door het proces van verkrampen, verstijven en ontdooien had te gaan. Geen directe ontspanning dus. Het werd een proces van 9 maand (per schouder bleek achteraf)!!. De boodschap was duidelijk!
Ontspannen als je vrijlaat
Ik gaf mij gewonnen en stelde mij open om te leren van mijn lichaam. En er valt heel veel te leren. Als je maar wilt. De mooiste oefening bij mijn fysio was die met één hand op de muur en met de vingers naar boven bewegen en terug. Zodat er opening kan ontstaan in je arm. Eenvoudig toch! ‘En nu ontspannen terwijl je beweegt’ zei ze, kortsluiting in mijn hersenen. Mijn lichaam kon die opdracht niet verwerken. Zelfs na een aantal keer. Het was alsof ik naar een act keek die ik maar niet kon begrijpen. Een beetje lacherig vroeg ik mij af hoe dat nou kon. Was dat nou echt zo moeilijk, los/vrijlaten én ontspannen? Zwemmen als een kind in het water werd een must tot herstel.
Pijn en ik
In een tijd van stilte en rust kon ik de pijn toelaten, echt toelaten en hiermee kwam een belangrijk inzicht. De pijn in mijn linkse schouder was de pijn in mijzelf. Pijn en ziekte zijn in feite symptomen. Je kunt ze onderdrukken, maar je kan ze ook onderzoeken. Ze bevatten essentiële informatie voor heling en welzijn. De term frozen shoulder resoneerde enorm. Iets in mij was bevroren. Alsof de levensenergie in dat gebied gestopt was in haar beweging en niet verder kon stromen. Alsof ik diagonaal vastzat in mijn lichaam. Het was mij intussen wel duidelijk dat dit verbinding maakte met mijn buikoperatie en met het getraumatiseerde kinddeel in mij van een aantal jaren terug. En dat het herstelproces van mijn litteken in mijn buik hier ook onderdeel van uit maakte.
Hield dit dan ooit op?
Langzaam leerde ik oefeningen om te ontspannen in mijn lichaam. Om de week kreeg ik een volledige diepgaande massage en dat hielp om bij mijn lichaam te blijven. Pijn stond geleidelijk aan niet meer op de voorgrond en eiste niet meer alle aandacht op. Ik wilde naar buiten, wandelen. Dat had ik al die tijd niet gekund. Ik begon al na te denken wanneer ik eindelijk weer zou kunnen opstarten met werken in de praktijk. De fysio vond dat geen goed idee. “De pijn is dan wel haast over, maar je lichaam houdt nog iets vast. Neem de tijd om dit te onderzoeken.” Moet dat nu! Ik wilde vooruit. Genoeg wonden geheeld. Hield dit dan ooit op?
Ik voelde verdriet
Het is dat ik het werk doe wat ik doe, anders was ik allang op de vlucht geslagen. Ik kan moeilijk vrouwen meenemen in het veld van het bekken en zelf heel hard wegrennen. Inmiddels weet ik dat iedere zoektocht anders is, omdat ieder van ons anders is. Je vraag verandert en als je open blijft staan voor ieder mogelijk antwoord dat anders kan zijn dan datgene dat je al wist, kun je veel leren. Dus ben ik de historiek van mijn lichaam en vrouwenlijn ingedoken. Ik vroeg mijn moeder naar gebeurtenissen, van haar moeder en grootmoeder. Herkenbare verhalen hoorde ik. Zoals aandoeningen in de baarmoeder en vruchtbaarheidsproblemen, en grensoverschrijdend gedrag. Als kind kreeg ik te maken met sexueel misbruik. Ik was een introvert teruggetrokken kind en puber. Ik was eigenzinnig. Leefde in mijn eigen fantasiewereld. Mij knuffelen of met mij spelen gebeurde zelden. Was altijd op mijzelf. Een beetje vreemd werd ik altijd gevonden. Ik had een pijnlijke maancyclus die maandelijks voor de nodige chaos zorgde in mijn lichaam en mijn directe omgeving. Wat zorgde voor een hormonale rollercoaster in mijn lichaam. Zodra ik hierover sprak draaide mijn moeder weg van mij. Alsof het er niet toe deed. Moet dit nu echt, zei ze!?
Deze pijn, daar kon niemand bij
Terwijl ik dit invoelde werd ik het verhaal ingezogen. Ik voelde het wegdraaien van mijn schouders. Als iets té pijnlijk wordt, draai ik mij naar binnen en ga ik uit verbinding met mijn lichaam. De vluchtroute weg van mijn lichaam ken ik maar al te goed. In snelvaart schoten beelden in mijn hoofd voorbij. De momenten waarop ik dit deed, de pijn die ik erbij voelde, de onmacht om uit deze onafwendbare situatie te komen. En ook de vraag die een therapeute mij een aantal jaren geleden stelde: “voel jij je veilig in je lijf?” Deze pijn, daar kon niemand bij. Zelfs ik niet. Dit was een trauma uit mijn kind tijd waarin de beweging van hechten en uitreiken was bevroren. En ik was degene die alles ging dragen en op mijn eentje doen. Overleven.
Hoe ontspannen als je je onveilig voelt, en je lichaam over-leeft?
Nog nooit eerder was ik tot zo diep gekomen. Ik begreep zo goed, hoe deze oude pijn getriggerd was door de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. En hoe ik de afgelopen jaren in een relatief korte tijd diezelfde beweging met mijn schouders herhaaldelijk heb gemaakt 1e fase verkrampen, 2e fase verstijven en 3e fase ontspannen…., om niet de pijn van het overleven te hoeven voelen. Dit speelde zich af bij de linkse en de rechtse schouder. Telkens weer zette ik de spanning van de pijn vast in mijn schouders. Klapte ik dicht in de midden. Hoe je lichaam ontspannen wanneer het zich onveilig voelt? Zelfs een 2e frozen schoulder was nodig om nog meer aan te kijken.
Mijn hele hartgebied ontdooide
Voor het maken van de helende beweging van binnenuit heb ik hulp gezocht. Het werden meerdere sessies die mijn proces verlichten. De combinatie van Sjamanisme, Womb Healing, lichaamsoefeningen met de psoasspier uit de Tao en Systemisch werk brachten mij veel inzicht. En de opvolging van een natuurarts met neuraaltherapie. Er is een connectie tussen de frozen shoulder en de gebeurtenissen die ik als kind heb ervaren. Bij een systemische opstelling herinner ik mij dat de vraag gesteld werd: ’Welke beweging voel je in je lichaam? En waar? Kan je contact met de oermoeder maken, terwijl je zo met je rug naar haar zit?’ Welke beweging kan je nú maken? De oermoeder was aanwezig in de ruimte, en was er al altijd geweest. Diep van binnen ontstond er een beweging en alsof ik nooit anders had geweten, schoof ik naar haar toe. Ik kon haar niet zien maar voelen. Ik voelde mijn verdriet. En ik voelde haar roep. De tranen liepen over mijn wangen. Ik bleef maar naar achter schuiven, tot ik mij kon neer vleien in de armen van de pure ongebroken oermoeder. Ik hoorde de volgende woorden in mij; je mag een speels, vreugdevol kind worden. Je mag creatief zijn. Mijn hele hartgebied ontdooide, mijn schouders voelden zich ruimer worden. Heel langzaam daalde ik in mijn lichaam. Mijn zitbotjes maakten voelbaar contact met de grond waarop ik zat. Het innerlijke kind voelde zich veilig. Kleuren vloeiden door tot in de tot dan toe donkere herinnering binnen in mijn bekken. Wat een liefde kon ik voelen. Mijn hele lichaam werd ermee gevuld. Hart, buik, ziel en lichaam voelden zich geconnecteerd.
De helende kracht van de beweging
De helende kracht van deze innerlijke beweging is nog steeds voelbaar in mijn lichaam. Mijn hartgebied voelt licht en open. Het voelt alsof mijn ziel verder is ingedaald. Ik ben diep onder de indruk. De pijn die er jaren over heeft gedaan om echt gezien te worden mocht vrijgelaten en ontkoppeld worden. En het was het juiste moment om een nieuwe beweging te leren. Vanuit het hart in verbinding met de ziel. De cirkel is rond. Een proces van de voorbije 2 jaar, vooral de laatste 7jaar naar een bezield en belichaamd leven - , naar het meisje van 6 jaar en weer terug naar wie ik nu ben. Mijn lichaam heeft gesproken en ik zal ook in de toekomst naar haar blijven luisteren.
Vragen die jij jezelf kan stellen:
o Luister jij naar je lichaam?
o Ben jij je bewust van je lichaam?
o Waar voel je spanning? Waar voel je ontspanning?
o Zijn er momenten waar je in of juist uit verbinding raakt met je lichaam? Wat neem je dan waar in je lichaam? (Niets voelen is ook iets)
o Stel dat jouw lichaam een stem heeft, wat vertelt het jou dan nu?
o Wat verteld liefde?
Wil je uit je hoofd en meer luisteren naar je lichaam, met je aandacht naar je gevoel?
Vedic Art en Systemisch werk bieden je een ingang naar een bezield en belichaamd leven.
Je lichaam kan je meer vertellen dan je denkt!
Zachte groet,
Nancy
